Victoria

Το νησί της Μαρίας είναι η Κρήτη, είναι και η Σπιναλόγκα, που φιλοξενούσε την αποικία των λεπρών. Η Ρίτα, που ζει στο Λονδίνο, επισκέπτεται τα καλοκαίρια την κρητικιά γιαγιά της. Σε μια επίσκεψή της μαθαίνει την αποσιωπημένη ιστορία της προγιαγιάς της, η οποία αποχωρίστηκε μητέρα και αδελφικό φίλο, νόσησε η ίδια και βρήκε την αγάπη, το θάρρος και τη δύναμη να προσπαθήσει να γιατρέψει τους αλλοτινούς συντρόφους της στο νησί.

Όταν πήρα Το νησί της Μαρίας, το παιδικό μυθιστόρημα της Βικτώρια Χίσλοπ, ομολογώ ότι μου χτύπησαν καμπανάκια. Ακόμα μια μεταγραφή σε παιδικό ενός επιτυχημένου μυθιστορήματος για ενηλίκους; Περίληψη του πρωτότυπου ή αυτοτελές μυθιστόρημα;

Άλλωστε, η Χίσλοπ δεν είναι η μοναδική που το επιχείρησε. Το έκαναν η Διδω Σωτηρίου με το Μέσα στις φλόγες, η Σώτη Τριανταφύλλου με το Αφρικανικό ημερολόγιο (Πατάκης, 2008), ο Γιάννης Καλπούζος με το Ιμαρέτ, Οι δύο φίλοι και ο παππούς Ισμαήλ (Ψυχογιός, 2015), και αρκετοί ακόμα.

Δεν έχω διαβάσει Το Νησί (2007), ούτε έχω δει την επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά. Και για να πω την αλήθεια, δεν μου λείπουν, γιατί αυτό που διάβασα στέκεται περίφημα!

Είναι ένα πραγματικά συγκινητικό μυθιστόρημα για τη «βούλα», το στίγμα της αρρώστιας ως μέσο υπόγειας κακοποίησης των ασθενών και των οικογένειών τους που τους ακολουθούσε μια ζωή.

Η εικονογράφος Τζιλ Σμιθ έπιασε καταπληκτικά την αίσθηση που μια εποχή ονομάζαμε «ελληνικότητα»! Τα τοπία, οι άνθρωποι, τα εσωτερικά των σπιτιών, ακόμα και το παραδοσιακό κέντημα που διακοσμεί τις σελίδες, δημιουργούν ένα οικείο περιβάλλον που θυμίζει στους μεγαλύτερους, και δείχνει στους νεότερους, εικόνες από μια Ελλάδα που έφυγε ανεπιστρεπτί.

Είναι το δεύτερο αγαπημένο μου βιβλίο της VictorIia Hislop, μετά «Το νησί» κι αυτήν τη φορά η ματιά της σημαντικής συγγραφέως στρέφεται στα συναισθήματα των προσφύγων της Μικράς Ασίας, στην καταστροφή της Σμύρνης του 1922 κι αυτά τα εμπλουτίζει με τη μεγάλη πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης του 1917 (και όχι μόνο), το εβραϊκό πογκρόμ, τη δικτατορία του 1967, δημιουργώντας έτσι ένα μεστό, υπέροχο ρομαντικό και κοινωνικό μυθιστόρημα. τόσο καλά μελετημένο και ψαγμένο που η ιστορία ντύνεται με ρεαλισμό και ολοζώντανες σκηνές γεμάτες συναίσθημα. Η Hislop παρουσιάζει τους ήρωές της ως σύνθετες προσωπικότητες, τους εξελίσσει και τους κάνει να ανελίσσονται, μας τους περιγράφει και συμπάσχει μαζί τους, ακολουθεί και παρίσταται, κλαίει και θλίβεται, γελάει και απολαμβάνει. Άλλωστε, όπως γράφει και η ίδια στον πρόλογο της νέας έκδοσης: «Δε χρειαζόταν να φανταστώ πραγματικά γεγονότα. Η πόλη ήταν γεμάτη με τέτοιες στιγμές» (σελ. 13).

 

Το βιβλίο αφορά τον έρωτα του Δημήτρη και της Κατερίνας. Αυτός γιος πλούσιο εμπόρου κι αυτή προσφυγοπούλα από τη Σμύρνη και φημισμένη κεντήστρα. Η ιστορία όμως ξεκινάει από την οικογένεια Κομνηνού: ο Κωνσταντίνος είναι πλούσιος υφασματέμπορος, με μεγάλη και σημαντική περιουσία, αυστηρός απέναντι στη γυναίκα του, προσκυνάει το χρήμα, δε σταματά μπροστά σε τίποτα για να αβγατίσει την περιουσία του. Η πυρκαγιά του 1917 καταστρέφει το αρχοντικό τους και η Όλγα καταφεύγει στο πατρικό της στην Άνω Πόλη ώσπου να ξαναχτιστεί το σπίτι. Εκεί, στο σπίτι της οδού Ειρήνης, η Όλγα και ο γιος της συναναστρέφονται μεταξύ άλλων μια επιφανή οικογένεια Εβραίων ραφτών, τους Μορένο, που με την απαράμιλλη τέχνη και την τεχνική τους γίνονται ανάρπαστοι στα αριστοκρατικά και όχι μόνο σαλόνια της Θεσσαλονίκης. Οι Κομνηνοί, οι Μορένο, η Κατερίνα γίνονται κλωστές από το νήμα που ενώνει τις ζωές των ηρώων μας. Δεν έχουμε όμως μια επίπεδη, ανούσια αφήγηση: ο έρωτας που ανθίζει ανάμεσα στον Δημήτρη και την Κατερίνα είναι όλο εμπόδια, μιας και ο επαναστάτης Δημήτρης, ακολουθώντας το ρεύμα των γεγονότων συντάσσεται με τους κομμουνιστές και ζει πολλά ενώ η Κατερίνα εργάζεται στους Μορένο κι η ανασφάλειά της την οδηγεί σε λάθος επιλογές.

Καλογραμμένο, μεστό, ρέον, γρήγορο, ανθρώπινο, ανατρεπτικό, δεν το άφηνα από τα χέρια μου. Θα μπορούσε να είναι άλλη μια ιστορία αγάπης με εμπόδια και αγώνες, ανατροπές και μυστικά αλλά η αναλυτική και λεπτομερής ιστορία της Θεσσαλονίκης από την πυρκαγιά του 1917 έως τον σεισμό του 1978 μέσα από τα μάτια ενός σύγχρονου Ρωμαίου και μιας σύγχρονης Ιουλιέτας δίνεται με τέτοιο τρόπο που καθρεφτίζει τις κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές που υφίστανται η πόλη και οι κάτοικοί της στο πέρασμα του χρόνου. Η συγγραφέας διάλεξε σωστούς χαρακτήρες για να πλάσει το έργο της, ανθρώπους που μεγάλωναν και εξελίσσονταν καθώς προχωρούσε η ανάγνωση. Ο παραδόπιστος έμπορος Κωνσταντίνος Κομνηνός, ο Δημήτρης, που δεν ασπάζεται τα πιστεύω του κομμουνισμού αλλά βρίσκει εκεί διέξοδο για να παλέψει για την πατρίδα του, δεινοπαθεί και μαρτυρεί στα χέρια του επίσημου κράτους, η  οικογένεια Μορένο που κέρδισε μεγάλη συμπάθεια από μεριάς μου κι η Κατερίνα…αχ, η Κατερίνα… Και παράλληλα με τους βασικούς ήρωες έχουμε ένα πολύβουο μελίσσι δευτερευόντων (;) ηρώων που σχηματίζουν ένα όμορφο, καλογραμμένο και ολοκληρωμένο κείμενο. Πολύ δυνατές οι περιγραφές των συνθηκών της Κατοχής (και όχι μόνον αυτές) και ο τρόπος που έσωσαν οι εβραϊκές αρχές πολύτιμα κειμήλια των συναγωγών τους από τα αδηφάγα χέρια των Γερμανών. Κι όσο ξεδιπλώνονταν μπροστά μου αυτές οι ιστορίες, τόσο διαπίστωνα με ολοένα μεγαλύτερη λύπη πως παραμένουν επίκαιρες όσο ποτέ στην εποχή μας, με τα κύματα προσφύγων να προσπαθούν να βρουν καταφύγιο στη χώρα μας και αλλού, με τον πόλεμο, σαν αυτόν του 1922, να είναι πάνω από τα κεφάλια δικαίων και αδίκων, με την άνοδο του αντισημιτισμού και του ναζισμού, κι όλα αυτά κάνουν το μυθιστόρημα να παραλληλίζεται με τα δυσάρεστα γεγονότα που βιώνουμε εκατό χρόνια μετά το 1922 και ογδόντα μετά το 1940. Για άλλη μια φορά δε μαθαίνουμε από τα λάθη της Ιστορίας.

Το χρυσό νήμα της μοίρας δένει ανθρώπους, καταστάσεις, γεγονότα, εποχές πάνω στο κέντημα της ελληνικής (και όχι μόνο) Ιστορίας. Η υφάντρα Vicoria Hislop δίνει τον καλύτερό της εαυτό και χαρίζει ένα τρυφερό και σκληρό, ανατρεπτικό και πλούσιο μυθιστόρημα αφιερωμένο στη Θεσσαλονίκη και στις άγνωστες ιστορίες ανθρώπων που παρασύρθηκαν από τον χρόνο.

Σήμερα γιορτάζουμε μια ιστορική επέτειο για τη χώρα μας, την πτώση της Χούντας και τη σταδιακή επάνοδο στο δημοκρατικό πολίτευμα. Ας θυμηθούμε τα κύρια γεγονότα: Η Ελλάδα από τον Απρίλιο του 1967 μέχρι τον Ιούλιο του 1974 κυβερνήθηκε από τη «Δικτατορία της 21ης Απριλίου». Η περίοδος της δικτατορικής διακυβέρνησης διήρκεσε μέχρι τις 23 Ιουλίου 1974 και για τον λόγο αυτό αποκαλείται «επταετία». Στη διάρκειά της σχηματίστηκαν τέσσερις κυβερνήσεις: η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κόλλια, η Κυβέρνηση Γεωργίου Παπαδόπουλου, η Κυβέρνηση Σπύρου Μαρκεζίνη, η Κυβέρνηση Αδαμαντίου Ανδρουτσόπουλου. Μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 και τη βίαιη καταστολή της, ένα νέο πραξικόπημα υπό τον Δημήτριο Ιωαννίδη ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο.

Η περίοδος της δικτατορίας τελείωσε όταν η Χούντα του Ιωαννίδη «κατέρρευσε» στις 24 Ιουλίου του 1974 –παρόλο που η στρατιωτική ηγεσία παρέμεινε στη θέση της σχεδόν μέχρι το τέλος του έτους– κάτω από το βάρος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, που ξεκίνησε τέσσερις ημέρες νωρίτερα, στις 20 Ιουλίου. Η Χούντα και οι άνθρωποί της στην Κύπρο, οι οποίοι είχαν προχωρήσει σε πραξικοπηματική ανατροπή του Προέδρου Μακαρίου, αιφνιδιασμένοι από την τουρκική συμπεριφορά ουσιαστικά δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. Το αποτέλεσμα ήταν η κατάληψη του 40% των εδαφών του νησιού (3% με την επιχείρηση «Αττίλας Ι» και σχεδόν το μισό νησί με τον «Αττίλας II»).

Ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης προσκάλεσε από το εξωτερικό και διόρισε πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, που έφτασε την 24η Ιουλίου στην Αθήνα με το προεδρικό αεροπλάνο της γαλλικής Προεδρίας, το οποίο έθεσε στη διάθεση του ο Γάλλος πρόεδρος Βαλερί Ζισκάρ ντ’Εστέν και σχημάτισε τη λεγόμενη Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας για να δρομολογήσει την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Ας αναβιώσουμε όμως τις στιγμές αυτές μυθιστορηματικά, μέσα από τα βιβλία μας.

Το «Dancing with the Stars», που κατέκτησε το κοινό σε περισσότερες από 50 χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο, επιστρέφει για να κερδίσει ξανά την προτίμηση των Ελλήνων τηλεθεατών.

Ο μοναδικός χορευτικός διαγωνισμός κάνει πρεμιέρα την Κυριακή 17 Οκτωβρίου στις 21:00, ζωντανά από την οθόνη του Star!

Το «Dancing with the Stars» έρχεται εντελώς ανανεωμένο, με παρουσιάστρια την εκθαμβωτική Βίκυ Καγιά, με μια δυνατή ομάδα υψηλού επιπέδου χορευτών και με κριτική επιτροπή, από ειδικούς του χώρου, με πολύχρονη καλλιτεχνική πορεία. Συμπαρουσιαστής θα είναι ο πολυτάλαντος Λάμπρος Φισφής!

Η κριτική επιτροπή, που αποτελείται από τέσσερα νέα τηλεοπτικά πρόσωπα, που διαθέτουν πολύχρονη καλλιτεχνική πορεία, τον Στέφανο Δημουλά, τη Μαρίνα Λαμπροπούλου, την Έλενα Λιζάρδου, τον Jason Roditis, θα σχολιάζει, θα συμβουλεύει, θα εντοπίζει αστοχίες και θα επικροτεί τις προσπάθειες των διαγωνιζομένων, δημιουργικά, με μοναδικό κριτήριο την αγάπη τους για την τέχνη του χορού.

Το πολυαναμενόμενο χορευτικό show θα είναι μια ξεχωριστή γιορτή για όλη την οικογένεια, παρέα με 16 λατρεμένα αστέρια από το χώρο του θεάματος και όχι μόνο! Βικτώρια Χίσλοπ, Τάσος Παλατζίδης, Μπέσσυ Αργυράκη, Σταύρος Βαρθαλίτης, Έλενα Τσαγκρινού, Βασιλική Μιλλούση, Δημήτρης Κοκονίδης, Έντουαρντ Στεργίου, Γιάννης Δρυμωνάκος, Ρεγγίνα Μακέδου, Τζώρτζια Γεωργίου, Dominik  Stars, Χριστίνα Βραχάλη, Πάνος Γιαννακόπουλος, Μαριάννα Γεωργαντή, Λευτέρης Μητσόπουλος, θα χορεύουν σε ένα υπέροχο πλατό, με φαντασμαγορικά κοστούμια και γραφικά, για φιλανθρωπικό σκοπό. Χορός, συναίσθημα, εντυπωσιακές χορογραφίες, ένταση, αγάπη, συγκίνηση, διασκέδαση, εκτόνωση, όραμα!

Οι 16 Έλληνες celebrities με παρτενέρ επαγγελματίες χορευτές, θα διαγωνίζονται κάθε εβδομάδα σε μια διαφορετική χορογραφία, ας τους γνωρίσουμε!

Victoria Hislop & Τηλέμαχος Φάτσης

Βικτώρια Χίσλοπ- Συγγραφέας 
Η συγγραφέας του παγκόσμιου best seller «Το νησί»  μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στην Αγγλία και την Ελλάδα. Έχει λάβει τιμητικά την ελληνική ιθαγένεια για την παγκόσμια προβολή του μνημείου της Σπιναλόγκας και την ανάδειξη της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και πολιτισμού. Η συμμετοχή της στο «Dancing With The Stars» είναι μία πρόκληση!

Τηλέμαχος Φάτσης
Ασχολείται με τον χορό από την ηλικία των 15 ετών. Έχει συμμετάσχει και έχει διακριθεί σε διαγωνισμούς και πρωταθλήματα χορού, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Θεωρεί την πιο σημαντική στιγμή της καριέρας του τη συμμετοχή του στον παγκόσμιο διαγωνισμό χορού στο Blackpool. Ο χορός τον έχει βοηθήσει να βελτιώσει την εξωτερική του εμφάνιση αλλά και να βελτιώσει τον τρόπο που σκέφτεται. Με τη συμμετοχή του στο «Dancing With The Stars» θέλει να κάνει τους ανθρώπους να αγαπήσουν τον χορό αφού, όπως λέει, «όλοι μπορούν να χορέψουν».

διαβάστε το πλήρες άρθρο

Η σειρά «Καρτ Ποστάλ» αποτελείται από 12 αυτοτελή επεισόδια

Τα γυρίσματα της σειράς, που αποτελείται από 12 αυτοτελή επεισόδια, με συγγραφέα τη Βικτόρια Χίσλοπ και σκηνοθέτη τον Γιώργο Παπαβασιλείου, συνεχίστηκαν, μετά το Λονδίνο, στην Κρήτη, στον Άγιο Νικόλαο. Πρωταγωνιστής, και συνδετικός κρίκος, σε όλες τις ιστορίες της σειράς «Καρτ ποστάλ» είναι ο Ανδρέας Κωνσταντίνου (Μικρά Αγγλία, Συννεφιασμένη Κυριακή, Τελευταίο σημείωμα, Ευτυχία κ.ά.), ο οποίος υποδύεται έναν ελληνικής καταγωγής, εσωστρεφή Άγγλο αρχαιολόγο, τον Τζόζεφ, που επιστρέφει στα πατρογονικά εδάφη για να αναλάβει θέση συμβούλου σε μια ανασκαφή.

Μόνο που τα θεμέλια στα οποία ο ίδιος έχει στήσει τη ζωή του, αποδεικνύονται σαθρά. Θα περιπλανηθεί στην Κρήτη θέτοντας μύχιες ερωτήσεις που έχουν τις ρίζες τους στον φόβο της απόρριψης, της απώλειας, του θανάτου. Μέσα από ένα ταξίδι συναισθηματικής μαθητείας, θα συμφιλιωθεί με τον έρωτα που λάθεψε, τις πληγές που κακοφόρμισαν, τον θάνατο που τον σημάδεψε όταν ήταν παιδί. Ο Τζόζεφ σιγά-σιγά θα γίνει και πάλι ο Σήφης των ανέμελων παιδικών του χρόνων.

«Έγραψα το «Μια νύχτα του Αυγούστου» κατά τη διάρκεια της μακράς περιόδου απομόνωσης που μας επιβλήθηκε εξαιτίας της πανδημίας την άνοιξη του 2020. Εκείνες τις δεκατέσσερις εβδομάδες τις πέρασα στην εξοχή της Αγγλίας, στο ίδιο σπίτι όπου είχα συγγράψει το Νησί σχεδόν είκοσι χρόνια νωρίτερα. Είναι ένα μέρος που περιστοιχίζεται από λιβάδια, οι πιο κοντινοί γείτονες είναι κοπάδια από πρόβατα και οι μόνοι ήχοι είναι τα κελαηδίσματα των πουλιών. Δεν υπήρχε κανείς από τους συνήθεις περισπασμούς που καμιά φορά καθιστούν τη συγγραφή πολύ πιο αργή διαδικασία απ’ ό,τι θα έπρεπε να είναι. Ήταν παράνομο να συναντιέται κανείς με φίλους του και, έτσι κι αλλιώς, εστιατόρια, παμπ και καφέ ήταν κλειστά. Το κοντινότερο καφενείο απείχε πολλά χιλιόμετρα, κι έτσι, στις εννιά η ώρα κάθε πρωί, έφτιαχνα μια μεγάλη κανάτα καφέ στο σπίτι μου και καθόμουν να γράψω.

Επικρατούσαν ιδανικές συνθήκες: μοναχικότητα και σιωπή. Σε άλλα τμήματα του σπιτιού ο άντρας μου επιμελούνταν την έκδοση ενός περιοδικού, η κόρη μου αρχειοθετούσε άρθρα για λογαριασμό διάφορων εφημερίδων, ο γιος μου έγραφε σενάρια και η κοπέλα του μελετούσε για το μεταπτυχιακό της. Μόνη απαιτητική ένοικος του σπιτιού ήταν η γάτα μας, που περίμενε να την ταΐσουμε. Με όλο τον κόσμο γύρω μας αιχμάλωτο μιας ανίατης ασθένειας, ζούσαμε κι εμείς σε μια κατάσταση βουκολικής απομόνωσης και, όταν άρχισα να γράφω, αισθάνθηκα μια ολοένα και μεγαλύτερη σύνδεση με τη ζωή των λεπρών ασθενών της Σπιναλόγκας, πολλοί από τους οποίους είχαν ζήσει πολλά χρόνια χωρισμένοι από τις οικογένειές τους και χωρίς θεραπευτική αγωγή. Ήταν απόκοσμη η συνειδητοποίηση μιας σειράς από μικρές ομοιότητες ανάμεσα σε εκείνους τους ανθρώπους που ζούσαν στο άσυλο λεπρών και στη σημερινή εποχή που βιώναμε εμείς.

Δεν ήμασταν μεν ασθενείς (αν και πολλές φορές μάς καταλάμβανε αγωνία αν πιστεύαμε πως ίσως εμφανίζαμε συμπτώματα), όμως νιώσαμε στο πετσί μας την απομόνωση και τις ελλείψεις σε είδη διατροφής (για πολλές εβδομάδες τα ράφια των σούπερ μάρκετ στο Ηνωμένο Βασίλειο είχαν αδειάσει από όλα τα βασικά είδη) και βιώσαμε τον φόβο απέναντι σε μια ασθένεια για την οποία δεν υπάρχει θεραπεία. Χιλιάδες άνθρωποι πέθαιναν καθημερινά σε όλο τον κόσμο και οι αριθμοί σημείωναν εκθετική αύξηση.

Ταυτόχρονα, εγώ προσωπικά βίωνα και τι σημαίνει να ζεις με μια βαθιά θλίψη. Στις αρχές της περιόδου αυτοαπομόνωσης πέθανε η μητέρα μου. Εξαιτίας των μέτρων δεν είχαμε καταφέρει να την επισκεφτούμε στο σπίτι της για να την αποχαιρετήσουμε και δεν μπορέσαμε να της κάνουμε κανονική κηδεία. Αναλογίστηκα τον Γιώργη από το Νησί, έναν άντρα που αγαπούσε απεριόριστα τη γυναίκα του αλλά δεν ήταν πλάι της, όταν πέθαινε, για να την παρηγορήσει και δεν μπορούσε να επισκεφτεί τον τάφο της. Κάτι τέτοιο απαγορευόταν στους συγγενείς των ασθενών της Σπιναλόγκας – και τώρα απαγορευόταν και σε εμάς. Ασφαλώς πενθήσαμε για την απώλεια, αλλά δεν μπορέσαμε να τηρήσουμε τα καθιερωμένα διαβατήρια τελετουργικά.

Ήταν η σωστή στιγμή για να ταξιδέψω ξανά με τη φαντασία μου στα τελευταία χρόνια της Σπιναλόγκας.

Προς το τέλος του Νησιού συμβαίνει ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Συγκεκριμένα, συμβαίνει στις 25 Αυγούστου 1957, όταν έχει βρεθεί η θεραπεία για τη λέπρα και οι ασθενείς μπορούν επιτέλους να φύγουν από τη Σπιναλόγκα. Έπειτα από πολλά χρόνια απομόνωσης σε εκείνο το μικρό νησί, εκατοντάδες άνθρωποι παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής. Εκείνο το βράδυ γίνεται ένα μεγάλο γλέντι για την περίσταση στην Πλάκα, το χωριό που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τη Σπιναλόγκα. Οι υγιείς ανακατεύονται με τους πρόσφατα θεραπευμένους και όλοι μαζί τρώνε, χορεύουν και γιορτάζουν αυτή τη σπουδαία στιγμή απελευθέρωσης από τον φόβο και την αρρώστια. Όταν η γιορτή βρίσκεται στην κορύφωσή της, τον αέρα σκίζει ο ήχος δύο πυροβολισμών.

Μια γυναίκα έχει δολοφονηθεί. Είναι η Άννα Βανδουλάκη, η αδελφή της Μαρίας, κεντρικής πρωταγωνίστριας του νέου μυθιστορήματος, η οποία έχει μόλις επιστρέψει από το νησί, επιτέλους θεραπευμένη. Εκείνη τη νύχτα του Αυγούστου η χαρά μετατρέπεται σε τραγωδία και μέσα σε μια στιγμή οι ζωές των πρωταγωνιστών του Νησιού ανατρέπονται ολοσχερώς. Για τους τρεις άντρες που αγαπούν την Άννα τίποτα δε θα είναι ξανά όπως πριν. Για τον Αντρέα, τον σύζυγό της και δολοφόνο της. Για τον Μανόλη, τον εραστή της, που πιστεύει πως εκείνος στάθηκε η αιτία για τον φόνο της. Και για τον Αντώνη, που αγαπούσε την Άννα απ’ όταν ήταν μικρά παιδιά. Στο Νησί η νύχτα της 25ης Αυγούστου σηματοδοτεί λίγο πολύ το τέλος της ιστορίας καθενός από αυτούς τους άντρες: ο Αντρέας φυλακίζεται και στη συνέχεια πεθαίνει, ο Μανόλης τρέπεται σε φυγή (και δε μαθαίνουμε τι απέγινε) και ο Αντώνης παίζει μικρό ρόλο στην ιστορία που διαδραματίζεται στη συνέχεια.

Για τη Μαρία ο θάνατος της Άννας είναι καταστροφή. Νωρίτερα την ίδια μέρα έχει απελευθερωθεί από τη «φυλακή» του νησιού και λίγες στιγμές πριν από το φονικό έχει δεχτεί πρόταση γάμου από τον άντρα που αγαπούσε. Μέσα σε λίγες ώρες η ζωή της έχει μεταμορφωθεί τόσο απρόσμενα προς το καλύτερο, αλλά ελάχιστες ώρες μετά αλλάζει ξανά αιφνίδια προς το χειρότερο. Όταν ξαναδιάβασα εκείνα τα τελευταία κεφάλαια του Νησιού, συνειδητοποίησα πως είχα αντιπαρέλθει με κάποια βιασύνη, ίσως και τεμπελιά, ορισμένους από τους χαρακτήρες μου και αποφάσισα να διερευνήσω σε πολύ μεγαλύτερο βάθος τις αντιδράσεις τους, τα συναισθήματά τους, την κατάληξή τους. Ήταν σαν να ξαναβρίσκω στο ντουλάπι μια παλιά φωτογραφική μηχανή με ένα φιλμ ακόμη μέσα της που δεν εμφανίστηκε ποτέ. Το έβγαλα έξω, εμφάνισα τις εικόνες και άρχισα να παρακολουθώ να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μου οι πρωτύτερα κρυμμένες λεπτομέρειες και να τις αποτυπώνω στο χαρτί.

Ως συγγραφέας απόλαυσα πολύ αυτή τη διαδικασία. Ελπίζω και οι αναγνώστες να απολαύσουν το αποτέλεσμα».