adminvh

About adminvh

Posts by :

«Dancing with the Stars»: Πρεμιέρα την Κυριακή 17 Οκτωβρίου στο Star!

Το «Dancing with the Stars», που κατέκτησε το κοινό σε περισσότερες από 50 χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο, επιστρέφει για να κερδίσει ξανά την προτίμηση των Ελλήνων τηλεθεατών.

Ο μοναδικός χορευτικός διαγωνισμός κάνει πρεμιέρα την Κυριακή 17 Οκτωβρίου στις 21:00, ζωντανά από την οθόνη του Star!

Το «Dancing with the Stars» έρχεται εντελώς ανανεωμένο, με παρουσιάστρια την εκθαμβωτική Βίκυ Καγιά, με μια δυνατή ομάδα υψηλού επιπέδου χορευτών και με κριτική επιτροπή, από ειδικούς του χώρου, με πολύχρονη καλλιτεχνική πορεία. Συμπαρουσιαστής θα είναι ο πολυτάλαντος Λάμπρος Φισφής!

Η κριτική επιτροπή, που αποτελείται από τέσσερα νέα τηλεοπτικά πρόσωπα, που διαθέτουν πολύχρονη καλλιτεχνική πορεία, τον Στέφανο Δημουλά, τη Μαρίνα Λαμπροπούλου, την Έλενα Λιζάρδου, τον Jason Roditis, θα σχολιάζει, θα συμβουλεύει, θα εντοπίζει αστοχίες και θα επικροτεί τις προσπάθειες των διαγωνιζομένων, δημιουργικά, με μοναδικό κριτήριο την αγάπη τους για την τέχνη του χορού.

Το πολυαναμενόμενο χορευτικό show θα είναι μια ξεχωριστή γιορτή για όλη την οικογένεια, παρέα με 16 λατρεμένα αστέρια από το χώρο του θεάματος και όχι μόνο! Βικτώρια Χίσλοπ, Τάσος Παλατζίδης, Μπέσσυ Αργυράκη, Σταύρος Βαρθαλίτης, Έλενα Τσαγκρινού, Βασιλική Μιλλούση, Δημήτρης Κοκονίδης, Έντουαρντ Στεργίου, Γιάννης Δρυμωνάκος, Ρεγγίνα Μακέδου, Τζώρτζια Γεωργίου, Dominik  Stars, Χριστίνα Βραχάλη, Πάνος Γιαννακόπουλος, Μαριάννα Γεωργαντή, Λευτέρης Μητσόπουλος, θα χορεύουν σε ένα υπέροχο πλατό, με φαντασμαγορικά κοστούμια και γραφικά, για φιλανθρωπικό σκοπό. Χορός, συναίσθημα, εντυπωσιακές χορογραφίες, ένταση, αγάπη, συγκίνηση, διασκέδαση, εκτόνωση, όραμα!

Οι 16 Έλληνες celebrities με παρτενέρ επαγγελματίες χορευτές, θα διαγωνίζονται κάθε εβδομάδα σε μια διαφορετική χορογραφία, ας τους γνωρίσουμε!

Victoria Hislop & Τηλέμαχος Φάτσης

Victoria Hislop Τηλέμαχος Φάτσης

Βικτώρια Χίσλοπ- Συγγραφέας 
Η συγγραφέας του παγκόσμιου best seller «Το νησί»  μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στην Αγγλία και την Ελλάδα. Έχει λάβει τιμητικά την ελληνική ιθαγένεια για την παγκόσμια προβολή του μνημείου της Σπιναλόγκας και την ανάδειξη της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και πολιτισμού. Η συμμετοχή της στο «Dancing With The Stars» είναι μία πρόκληση!

Τηλέμαχος Φάτσης
Ασχολείται με τον χορό από την ηλικία των 15 ετών. Έχει συμμετάσχει και έχει διακριθεί σε διαγωνισμούς και πρωταθλήματα χορού, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Θεωρεί την πιο σημαντική στιγμή της καριέρας του τη συμμετοχή του στον παγκόσμιο διαγωνισμό χορού στο Blackpool. Ο χορός τον έχει βοηθήσει να βελτιώσει την εξωτερική του εμφάνιση αλλά και να βελτιώσει τον τρόπο που σκέφτεται. Με τη συμμετοχή του στο «Dancing With The Stars» θέλει να κάνει τους ανθρώπους να αγαπήσουν τον χορό αφού, όπως λέει, «όλοι μπορούν να χορέψουν».

διαβάστε το πλήρες άρθρο

Καρτ Ποσταλ | H νέα σειρά της Βικτόρια Χίσλοπ έρχεται στην #ΕΡΤ1

Η σειρά «Καρτ Ποστάλ» αποτελείται από 12 αυτοτελή επεισόδια

Τα γυρίσματα της σειράς, που αποτελείται από 12 αυτοτελή επεισόδια, με συγγραφέα τη Βικτόρια Χίσλοπ και σκηνοθέτη τον Γιώργο Παπαβασιλείου, συνεχίστηκαν, μετά το Λονδίνο, στην Κρήτη, στον Άγιο Νικόλαο. Πρωταγωνιστής, και συνδετικός κρίκος, σε όλες τις ιστορίες της σειράς «Καρτ ποστάλ» είναι ο Ανδρέας Κωνσταντίνου (Μικρά Αγγλία, Συννεφιασμένη Κυριακή, Τελευταίο σημείωμα, Ευτυχία κ.ά.), ο οποίος υποδύεται έναν ελληνικής καταγωγής, εσωστρεφή Άγγλο αρχαιολόγο, τον Τζόζεφ, που επιστρέφει στα πατρογονικά εδάφη για να αναλάβει θέση συμβούλου σε μια ανασκαφή.

Μόνο που τα θεμέλια στα οποία ο ίδιος έχει στήσει τη ζωή του, αποδεικνύονται σαθρά. Θα περιπλανηθεί στην Κρήτη θέτοντας μύχιες ερωτήσεις που έχουν τις ρίζες τους στον φόβο της απόρριψης, της απώλειας, του θανάτου. Μέσα από ένα ταξίδι συναισθηματικής μαθητείας, θα συμφιλιωθεί με τον έρωτα που λάθεψε, τις πληγές που κακοφόρμισαν, τον θάνατο που τον σημάδεψε όταν ήταν παιδί. Ο Τζόζεφ σιγά-σιγά θα γίνει και πάλι ο Σήφης των ανέμελων παιδικών του χρόνων.

Λίγα λόγια για το “Μια νύχτα του Αυγούστου”

«Έγραψα το «Μια νύχτα του Αυγούστου» κατά τη διάρκεια της μακράς περιόδου απομόνωσης που μας επιβλήθηκε εξαιτίας της πανδημίας την άνοιξη του 2020. Εκείνες τις δεκατέσσερις εβδομάδες τις πέρασα στην εξοχή της Αγγλίας, στο ίδιο σπίτι όπου είχα συγγράψει το Νησί σχεδόν είκοσι χρόνια νωρίτερα. Είναι ένα μέρος που περιστοιχίζεται από λιβάδια, οι πιο κοντινοί γείτονες είναι κοπάδια από πρόβατα και οι μόνοι ήχοι είναι τα κελαηδίσματα των πουλιών. Δεν υπήρχε κανείς από τους συνήθεις περισπασμούς που καμιά φορά καθιστούν τη συγγραφή πολύ πιο αργή διαδικασία απ’ ό,τι θα έπρεπε να είναι. Ήταν παράνομο να συναντιέται κανείς με φίλους του και, έτσι κι αλλιώς, εστιατόρια, παμπ και καφέ ήταν κλειστά. Το κοντινότερο καφενείο απείχε πολλά χιλιόμετρα, κι έτσι, στις εννιά η ώρα κάθε πρωί, έφτιαχνα μια μεγάλη κανάτα καφέ στο σπίτι μου και καθόμουν να γράψω.

Επικρατούσαν ιδανικές συνθήκες: μοναχικότητα και σιωπή. Σε άλλα τμήματα του σπιτιού ο άντρας μου επιμελούνταν την έκδοση ενός περιοδικού, η κόρη μου αρχειοθετούσε άρθρα για λογαριασμό διάφορων εφημερίδων, ο γιος μου έγραφε σενάρια και η κοπέλα του μελετούσε για το μεταπτυχιακό της. Μόνη απαιτητική ένοικος του σπιτιού ήταν η γάτα μας, που περίμενε να την ταΐσουμε. Με όλο τον κόσμο γύρω μας αιχμάλωτο μιας ανίατης ασθένειας, ζούσαμε κι εμείς σε μια κατάσταση βουκολικής απομόνωσης και, όταν άρχισα να γράφω, αισθάνθηκα μια ολοένα και μεγαλύτερη σύνδεση με τη ζωή των λεπρών ασθενών της Σπιναλόγκας, πολλοί από τους οποίους είχαν ζήσει πολλά χρόνια χωρισμένοι από τις οικογένειές τους και χωρίς θεραπευτική αγωγή. Ήταν απόκοσμη η συνειδητοποίηση μιας σειράς από μικρές ομοιότητες ανάμεσα σε εκείνους τους ανθρώπους που ζούσαν στο άσυλο λεπρών και στη σημερινή εποχή που βιώναμε εμείς.

Δεν ήμασταν μεν ασθενείς (αν και πολλές φορές μάς καταλάμβανε αγωνία αν πιστεύαμε πως ίσως εμφανίζαμε συμπτώματα), όμως νιώσαμε στο πετσί μας την απομόνωση και τις ελλείψεις σε είδη διατροφής (για πολλές εβδομάδες τα ράφια των σούπερ μάρκετ στο Ηνωμένο Βασίλειο είχαν αδειάσει από όλα τα βασικά είδη) και βιώσαμε τον φόβο απέναντι σε μια ασθένεια για την οποία δεν υπάρχει θεραπεία. Χιλιάδες άνθρωποι πέθαιναν καθημερινά σε όλο τον κόσμο και οι αριθμοί σημείωναν εκθετική αύξηση.

Ταυτόχρονα, εγώ προσωπικά βίωνα και τι σημαίνει να ζεις με μια βαθιά θλίψη. Στις αρχές της περιόδου αυτοαπομόνωσης πέθανε η μητέρα μου. Εξαιτίας των μέτρων δεν είχαμε καταφέρει να την επισκεφτούμε στο σπίτι της για να την αποχαιρετήσουμε και δεν μπορέσαμε να της κάνουμε κανονική κηδεία. Αναλογίστηκα τον Γιώργη από το Νησί, έναν άντρα που αγαπούσε απεριόριστα τη γυναίκα του αλλά δεν ήταν πλάι της, όταν πέθαινε, για να την παρηγορήσει και δεν μπορούσε να επισκεφτεί τον τάφο της. Κάτι τέτοιο απαγορευόταν στους συγγενείς των ασθενών της Σπιναλόγκας – και τώρα απαγορευόταν και σε εμάς. Ασφαλώς πενθήσαμε για την απώλεια, αλλά δεν μπορέσαμε να τηρήσουμε τα καθιερωμένα διαβατήρια τελετουργικά.

Ήταν η σωστή στιγμή για να ταξιδέψω ξανά με τη φαντασία μου στα τελευταία χρόνια της Σπιναλόγκας.

Προς το τέλος του Νησιού συμβαίνει ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Συγκεκριμένα, συμβαίνει στις 25 Αυγούστου 1957, όταν έχει βρεθεί η θεραπεία για τη λέπρα και οι ασθενείς μπορούν επιτέλους να φύγουν από τη Σπιναλόγκα. Έπειτα από πολλά χρόνια απομόνωσης σε εκείνο το μικρό νησί, εκατοντάδες άνθρωποι παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής. Εκείνο το βράδυ γίνεται ένα μεγάλο γλέντι για την περίσταση στην Πλάκα, το χωριό που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τη Σπιναλόγκα. Οι υγιείς ανακατεύονται με τους πρόσφατα θεραπευμένους και όλοι μαζί τρώνε, χορεύουν και γιορτάζουν αυτή τη σπουδαία στιγμή απελευθέρωσης από τον φόβο και την αρρώστια. Όταν η γιορτή βρίσκεται στην κορύφωσή της, τον αέρα σκίζει ο ήχος δύο πυροβολισμών.

Μια γυναίκα έχει δολοφονηθεί. Είναι η Άννα Βανδουλάκη, η αδελφή της Μαρίας, κεντρικής πρωταγωνίστριας του νέου μυθιστορήματος, η οποία έχει μόλις επιστρέψει από το νησί, επιτέλους θεραπευμένη. Εκείνη τη νύχτα του Αυγούστου η χαρά μετατρέπεται σε τραγωδία και μέσα σε μια στιγμή οι ζωές των πρωταγωνιστών του Νησιού ανατρέπονται ολοσχερώς. Για τους τρεις άντρες που αγαπούν την Άννα τίποτα δε θα είναι ξανά όπως πριν. Για τον Αντρέα, τον σύζυγό της και δολοφόνο της. Για τον Μανόλη, τον εραστή της, που πιστεύει πως εκείνος στάθηκε η αιτία για τον φόνο της. Και για τον Αντώνη, που αγαπούσε την Άννα απ’ όταν ήταν μικρά παιδιά. Στο Νησί η νύχτα της 25ης Αυγούστου σηματοδοτεί λίγο πολύ το τέλος της ιστορίας καθενός από αυτούς τους άντρες: ο Αντρέας φυλακίζεται και στη συνέχεια πεθαίνει, ο Μανόλης τρέπεται σε φυγή (και δε μαθαίνουμε τι απέγινε) και ο Αντώνης παίζει μικρό ρόλο στην ιστορία που διαδραματίζεται στη συνέχεια.

Για τη Μαρία ο θάνατος της Άννας είναι καταστροφή. Νωρίτερα την ίδια μέρα έχει απελευθερωθεί από τη «φυλακή» του νησιού και λίγες στιγμές πριν από το φονικό έχει δεχτεί πρόταση γάμου από τον άντρα που αγαπούσε. Μέσα σε λίγες ώρες η ζωή της έχει μεταμορφωθεί τόσο απρόσμενα προς το καλύτερο, αλλά ελάχιστες ώρες μετά αλλάζει ξανά αιφνίδια προς το χειρότερο. Όταν ξαναδιάβασα εκείνα τα τελευταία κεφάλαια του Νησιού, συνειδητοποίησα πως είχα αντιπαρέλθει με κάποια βιασύνη, ίσως και τεμπελιά, ορισμένους από τους χαρακτήρες μου και αποφάσισα να διερευνήσω σε πολύ μεγαλύτερο βάθος τις αντιδράσεις τους, τα συναισθήματά τους, την κατάληξή τους. Ήταν σαν να ξαναβρίσκω στο ντουλάπι μια παλιά φωτογραφική μηχανή με ένα φιλμ ακόμη μέσα της που δεν εμφανίστηκε ποτέ. Το έβγαλα έξω, εμφάνισα τις εικόνες και άρχισα να παρακολουθώ να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μου οι πρωτύτερα κρυμμένες λεπτομέρειες και να τις αποτυπώνω στο χαρτί.

Ως συγγραφέας απόλαυσα πολύ αυτή τη διαδικασία. Ελπίζω και οι αναγνώστες να απολαύσουν το αποτέλεσμα».

Victoria Hislop, British author.

,

«Αν οι ιστοριεσ δεν λεγονται, τοτε Ξεχνιούνται»

© LEONARDO CENDAMO

Τα βιβλία της γίνονται best sellers μόλις βρουν τη θέση τους στις προθήκες και η αδυναμία της στη χώρα μας είναι αυταπόδεικτη. Η Βρετανίδα συγγραφέας με το νέο της βιβλίο «Όσοι αγαπιούνται» ξύνει μία ακόμα πληγή της ιστορίας μας, ίσως την πιο βαθιά.

ΑΠΌ ΤΗΝ ΤΑΝΙΑ ΜΑΡΚΌΥΤΣΑ

Είμαι σίγουρη ότι, αν ψάξει το ϋΙΜΑ της θα ανακαλύψει πώς κάπου, κάποτε, κάποιοιΈλλπνες πρόγονοί τηςέφσαν όλα αυτά που περιγράφει. Η λέξη «φιλέλληνας» δεν νομίζω ότι είναι η σωστή για τη Βικτόρια Όχιγιατί δεν είναι, αλλάγιατί δεν είναι με τον τρόπο που ερμηνεύουμε εμείςσυνήθωςτη λέξη. Αυτό που αγαπά πραγματικά είναιη ελληνική ιστορία όπως εξελίχθηκε μέσα από τους ανθρώπους και τα χαρακτηριστικά της φ υλής μας. Αγα πά τη θνητότητα κα ι όχι τη θεϊκότητα που οι π ερ ισσότεροιΈλληνες αρεσκό μαστέ να διατυ μ πανίζο υμε Μας αγαπά με τα ελαττώματά μας, και για αυτό δεν μας χαρίζεται. Η συγγραφή τηςείναι ο καλύτεροςδυνατόςτρόπος να διδαχτούμε μικροί και μεγάλοπην ιστορία μας Για αυτό, αξίζει όχι μόνο να διαβάσεις τα Βιβλία της αλλά και να τη γνωρίσεις καλύτερα Εγώ στάθηκα τυχερή!

Ήρθες στην Ελλάδα για πρώτη φορά στην εφηβεία σουγιά δ ια κοπές θα φανταζόσουν για ο πο ιονδήπστελόγο τότε ότι μπορεί να «κολλούσες» για πάντα εδώ;

Αγάπησα την Ελλάδα από το πρώτο ταξίδι Μείναμε στην Αθήνα μία εβδομάδα και στη συνέχεια μία ακόμα στην Πάρο Ήξερα από εκείνη τη στιγμή ότι θα επέστρεφατοσυνομότερο δυνατό – και στην πραγματικότητα από εκείνη τη χρονιά και μετά, στη δεκαετία των είκοσι, τωντριάντα καπωνσαράντα, ερχόμουν στην Ελλάδαγια διακοπές κάθε χρόνο Έτσι, σιγά σιγά γνώρισα την Ελλάδα και τελικά αγόρασα ένα σπίτι εδώ. Η Ελλάδα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου

Δεν θα αρνηθώ ότι η Ελλάδα είναι ένα μέρος με συναρ πα- στική ιστορία, αλλά δεν θα έλεγα ότι δεν έχει ένα δυνατό παρελθόν και η γενέτειρά σου, η Αγγλία. Πώς και δεν έχεις γράψει ακόμα κάτι σχετικό;

Είναι αλήθεια ότι η Αγγλία έχει μια μα κρά κα ι ενδιαφέρουσα ιστορία, αλλά για μένα η πιο ενδιαφέρουσα περίοδος

οποιοσδήποτε ιστορίας είνα ι το πρόσφατο παρελθόν, δηλαδή ο20ός α ιώνας Μάλλον α κούγετα ι περίεργο, αλλά για να γρά ψω, χρειάζεται να μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου Η δική μου «αρχή» είναι η ημερομηνία που γεννήθηκε η γιαγιά μου, το έτος 1898Ήμουν πολύ κοντά στη γιαγιά μου Ζούσε μαζί μας καθώς μεγαλώναμε, επομένως μπ ορώ να φανταστώ τον κόσμο μέσα α πό όσα είδε κα ι όσα έζησε. Από την άλλη, η Βρετανική ιστορία συνέβη στο μεγαλύτερο κομμάτιτης «αλλού». Αγωνιστήκαμε σε πολέμους, για παράδειγμα, κατά τον 20ό αιώνα, αλλά όχι στην επικράτειά μας, πάντα κάπου αλλού Δεν είχαμε περιόδους κατοχής, εμφύλιο πόλεμο, δικτατορίες σεσύγκριση με τη βρετανική ιστορία, η σύγχρονη ελληνική ιστορία είναιεξαιρετική και δραματική! θα έλεγα ότι είσαιτολμηρή. Αγγίζεις θέματα που θεωρούνται ταμπού, που στο σχολείο οι’Ελληνες μπορεί να τα έχουμε διδαχθεί κάπως αλλιώς…

Έκανα μια παρουσίαση τις προάλλεςστη Βόρεια Ελλάδα κι ένας άντρας από το ακροατήριο σηκώθηκε και είπε ότι είχα «θάρρος» Το πήραωςκομπλιμέντο από πολλέςαπό- ψεις Συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν περίοδοιτηςελληνικής ιστορίας που έχουν θαφτεί λίγο, παραμένουν κρυμμένες Ως ξένη, είμαι πολύ περίεργη θέλω να μάθω γιατί; Τι; Πού; Αυτά είναι τα ερωτήματα που μου δίδαξαν στο σχολείο να ρωτάμε και τα ρωτώ ακόμα. Και πράγματι η λογοκρισία ήταν στο μυαλό μου όταν έγραφα, τα γεγονότα άλλωστεσυνέΒησανστην Ελλάδα του Μεταξά και κατά την περίοδο της χούντας, σε μια περίοδο που το αγαπημένο μου ποίημα, ο «Επιτάφιος» του Γιάννη Ρίτσου, απαγορεύτηκε και τα αντίγραφα α κόμα και δημόσια κάηκαν Για πολλούςλόγους πήρα τον τίτλο «Οσοι αγαπιούνται» από τον Ρίτσο “Οταν υπάρχει άμεση λογοκρισία, υπάρχει σίγουρα πρόβλημα με τη δημοκρατία Η ελευθερία του λόγου είναι ένα Βασικό ανθρώπινο δικαίωμα.Ίσως μεελκύουντα θέματα ταμπού, η περιέργειά μου με οδηγεί εκεί Και αν οι ιστορίες δεν λέγονται, τότε ξεχνιούνται και ίσως ξεχνιούνται και οι άνθρωποι που έζησαν εκείνη την πραγματική ιστορία Στο Βιβλίο «Η Ανατολή» ήθελα να εστιάσω στο γεγονός ότι η εθνότητα δεν καθορίζει εάν είμαστε «καλοί» ή «κακοί» και δεν μπορείςνα κρίνειςολόκληρεςομάδεςανθρώπων με αυτό το κριτήριο χωρίς να λαμβάνεις υπόψη σου την προσωπική τους ιστορία, πώς είναι σαν άτομα Νομίζω ότι αυτό είναι ένα θέμα σήμερα περισσότερο από ποτέ.

Αγαπούσες πάντα την ιστορία; Και στο σχολείο ως μαθήτρια, ή προέκυψε καθώς μεγάλωνες;

Θα εκπλαγείς ίσως, αλλά δεν είχα διδαχθεί ιστορία στο σχολείο. Μόνο στην υποχρεωτική εκπαίδευ- ση μέχρι τα 15 μου. Μετά από αυτή την ηλικία, την παράτησα. Δεν έβρισκα ενδιαφέρον. Αφορούσε γεγονότα πολύ μακρινά για εμένα ή όταν αφορούσε τησύγχρονηεποχή,μιλούσεγια πόλεμο,πολιτική και αποφάσεις κυρίως αντρών. Δεν μπορώ να συσχετιστώ. Τώρα την έχω ανακαλύψει ξανά και μάλιστα με αληθινό πάθος.

Πόσο χρόνο απαιτεί μια ιστορική έρευνα για τα θέματα των βιβλίων σου; Ποιες είναι οι πηγές σου;

Για το «Όσοι αγαπιούνται» ξεκίνησα να διαβάζω για το θέμα της κατοχής και του εμφυλίου πολέμου περίπου πριν από δέκα χρόνια. Διάβαζα συνεχώς και σιγά σιγά τα κομμάτια της ιστορίας ενώθηκαν. Το τελευταίο κομμάτι της έρευνας που έκανα ήταν μόνο λίγες εβδομάδες πριν τελειώσω τελικά τη γραφή. Ήταν σαν να βάζω το τελευταίο κομμάτι ενός παζλ στη θέση του. Το μεγαλύτερο μέρος των πηγών μου είναι στα αγγλικά. Αν και πλέον μπορώ ναδιαβάσωορισμένααποσπάσματααπόαυθεντικά ημερολόγια ή επιστολές.

Ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι, η έρευνα ή να διηγηθείς όλα αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα;

Νομίζω ότι φοράω τα παπούτσια των χαρακτήρων μου και όσο μπορώ «ζω» μέσα από αυτούς τα γεγονότα και η ίδια. Πώς αισθάνεσαι όταν πεινάς και κρυώνεις στους δρόμους της Αθήνας τον χειμώνα του 1941/42; Πώς αισθάνεσαι όταν χάνεις κάποιον αγαπημένο σου; Αφήνω τη φαντασία μου να ταξι- δέψει εκεί και συχνά κλαίω απλώς πλάθοντας τις ιστορίες στη φαντασία μου…

Όι χαρακτήρες σου υπήρξαν; Με κάποιον τρόπο «κλέβεις» στοιχεία από άτομα που έζησαν στην εποχή και κάποιος σου μίλησε για αυτά ή είναι εντε- λώς αποκυήματα της φαντασίας σου;

Ποτέ δεν βασίζω τους χαρακτήρες μου σε πραγματι- κούς ανθρώπους, ποτέ δεν το θέλησα. Θα προσπα- θήσω να σου το εξηγήσω μεταφορικά. Τα ιστορικά γεγονόταείναισανταθεμέλιακαιέπειτακτίζωένασπίτι στην κορυφή. Είναι ένας συνδυασμός μιας σταθερής δομής και στη συνέχεια κάτι πιο δημιουργικό στην κορυφή. Δεν έχουν ζήσει πραγματικά, αλλά ζουν στη φαντασία μου.

Έχεις «χαρακτήρες» με τους οποίους συνδέεσαι λίγο παραπάνω; Στο «Όσοι αγαπιούνται» έχεις αδυναμία σε κάποιον και γιατί;

Ο Θανάσης ζωντάνεψε σε μένα. Από όλους τους χαρακτήρες στην ιστορία, περνά πιθανότατα από τον πιοβαθύμετασχηματισμό.Καιωςσυγγραφέας,βρήκα τα συναισθήματά μου να αλλάζουν προς το μέρος του με κάθε τρόπο. Ήταν ένα συναρπαστικό πρόσωπο. Αλλά δεν θέλω να κάνω spoiling…

Το βιβλίο περιγράφει μια μακρά ιστορική περίοδο. Ήξερες κάτι για όλα αυτά ή ήταν μια νέα ανακάλυψη;

Ήξερα πολλά από προηγούμενη ανάγνωση και έρευ- να -και είχα αγγίξει μερικές από τις ίδιες περιόδους τόσο στο «Νησί» όσο και στο «Νήμα»-, αλλά το βά- θος και το εύρος της καταστροφής που προκάλεσε ο εμφύλιος πόλεμος ήταν κάτι καινούριο, όπως και η «κληρονομιά» που άφησαν.

Όι Έλληνες -ακόμα και μέσα από τις γραμμές του βιβλίου σου- έχουμε ελαττώματα, είμαστε πιο θνητοί από όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Όσα ανακαλύπτεις, δεν μας υποβιβάζουν στα μάτια σου;

Φυσικά και όχι! Κανένα από αυτά τα γεγονότα δεν μείωσε τους Έλληνες στα μάτια μου. Απλώς, το βρί- σκω απίστευτο ακόμα και το να φανταστώ τι έζησαν οι άνθρωποι μετά από όλα αυτά, τον πόνο και την απώλεια και την τόσο μεγάλη φτώχεια. Και πολλές φορές,ότανβρίσκομαιεδώ,μαθαίνωγεγονόταπουμε στενοχωρούν. Βρισκόμουν στη Βόρεια Ελλάδα πριν λίγες ημέρες και ανακάλυψα ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού έφυγε μετά τον εμφύλιο πόλεμο, επειδή η περιοχή ήταν ερείπια. Είναι απίστευτα λυπηρό το γεγονός ότι ο μόνος τρόπος να επιβιώσεις τότε ήταν να εγκαταλείψεις εντελώς την Ελλάδα.

Η έμπνευση για τα ονόματα των ηρώων από πού έρχεται;

Μερικές φορές από ανθρώπους που έχω συνα- ντήσει, μερικές φορές λόγω του νοήματός τους -η Ειρήνη είναι αγαπημένη, όπως και η Ελευθερία-, μερικές φορές μου αρέσει ο τρόπος που ακούγεται ένα όνομα. Ονοματοποιώ κάποιες φορές για ηχομι- μητικούς λόγους.

Όταν ξεκινάς να γράφεις έχεις ένα συγκεκριμένο σκοπό; Δουλεύεις μεθοδικά, με σχέδιο και προγραμ- ματισμό; Ξέρεις από την αρχή τι θα γίνει στο τέλος;

Μόλις τελειώσω το μεγαλύτερο μέρος της έρευνας και έχω μια ιδέα για το «ταξίδι» της ιστορίας, γράφω πάντα μια σύνοψη. Συχνά αλλάζει και αλλάζει, αλλά το βασικό περίγραμμα είναι ένα πολύ χρή- σιμο εργαλείο για μένα. Ο κύριος σκοπός μου είναι πάντα να πω μια ιστορία, μια που θα ήθελα να διαβάσω κι εγώ, να μου λέει κάτι που δεν ήξερα και χτίζει τη ζωή μερικών φανταστικών χαρακτήρων.

Όταν η Βικτόρια δεν διαβάζει και δεν γράφει, με τι ασχολείται;

Κάνει pilates ή παίζει τένις. Η άσκηση είναι πολύ σημαντική για μένα! Το σώμα και το μυαλό είναι στενά συνδεδεμένα και πρέπει να διατηρούνται υγιήκαιισχυρά.Λατρεύωκαιτοπερπάτημα-ειδι- κά σε αστικές περιοχές! Δεν νομίζω ότι πρέπει να περπατώ μόνο στην ύπαιθρο αν και παραδέχομαι ότι είναι υπέροχο να έχεις καθαρό αέρα.

Διάβασα ότι ετοιμάζεις μια σειρά για την τηλε- όραση. Πράγματι;

Είχα μια συζήτηση με την ΕΡΤ για τη δυνατό- τητα δημιουργίας μιας σειράς από μερικά από τα διηγήματά μου. Αυτή τη στιγμή το αναπτύσ- σουμε και ελπίζω να συμβεί. Άλλα βιβλία μου που βρίσκονται σε πρώιμα στάδια για πιθανές τηλεοπτικές σειρές είναι «Το Νησί» στα αγγλικά, «Το Νήμα» και το «Όσοι αγαπιούνται», αλλά αυτά τα πράγματα μπορεί να χρειαστούν χρόνια για να ολοκληρωθούν.

Παρακολουθείς σειρές; Όι αγαπημένες σου;

Η αγαπημένη μου, που είδα πρόσφατα, είναι η αμερικανική «Big Little Lies». Και το «Fleabag», μια τεράστια βρετανική επιτυχία. Είδα μερικά επεισόδια της ελληνικής σειράς «Άγριες Μέ- λισσες» όταν ήμουν εδώ και φαίνεται υπέροχη, αν και δεν μπορώ να καταλάβω όλες τις λέξεις!

Έχεις ξεκινήσει ήδη το επόμενο βιβλίο;

Ναι, έχω μια ιδέα που δουλεύω… και φυσικά εξελίσσεται στην Ελλάδα!

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου συγγραφέας;

Ο αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Ian McEwan και αυτή τη στιγμή διαβάζω το τελευ- ταίο του βιβλίο. Λατρεύω την ελληνική ποίηση και αγαπώ ιδιαίτερα τον Καβάφη και τον Ρίτσο.

Ποιο μέρος της Ελλάδας είναι ο επόμενος προ- ορισμός σου και γιατί;

Θα γυρίσω στην Αθήνα σύντομα. Έχω πολλούς φίλους και αρκετοί από αυτούς δουλεύουν στο θέατρο, οπότε θέλω να δω όλες τις χειμερινές παραγωγές στην Αθήνα! Μου αρέσει να βλέπω τον τρόπο με τον οποίο οι ηθοποιοί μεταμορ- φώνονται στη σκηνή. Και είναι πολύ καλό για

solunpojar39

Ένα βιβλίο-«καθρέφτης» της Ελλάδας του 20ού αιώνα

Β. ΧΙΣΛΟΠ, «ΟΣΟΙ ΑΓΑΠΙΟΥΝΤΑΙ» ΕΚΔ. «ΨΥΧΟΓΙΟΣ»

Τελευταία Ενημέρωση Δεκ 3, 2019

Η Βικτώρια Χίσλοπ, η Βρετανίδα συγγραφέας που έγινε γνωστή με το «Νησί» επανήλθε μ’ ένα ακόμα έργο εμπνευσμένο από την πολυτάραχη νεότερη ελληνική Ιστορία.

Είναι το τρίτο μυθιστόρημά της με θεματολογία από τον 20 αιώνα στη χώρα μας –είχε μεσολαβήσει το «Νήμα», αλλά ετούτη τη φορά η πολυβραβευμένη συγγραφέας βουτά σε πιο βαθιά και πιο ταραγμένα νερά της ελληνικής κοινωνίας και ιστορίας.

Μάλλον τολμηρό, αλλά και αξιέπαινο το εγχείρημά της να βάλει τους ήρωές της, και μάλιστα από την ίδια οικογένεια, να ζουν τη ζοφερή περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την Κατοχή και την Αντίσταση, τον Εμφύλιο και τα εξίσου δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια φτάνοντας ως τη Χούντα και τη Μεταπολίτευση.

Ήρωες πλασμένοι με όλες τις αδυναμίες, αλλά και το μεγαλείο των Ελλήνων, με συγκρούσεις πάνω σε αξίες, ιδανικά και αρχές  που για τον σύγχρονο άνθρωπο δεν υφίστανται, αλλά φαντάζουν σαν ματαιοπονίες κάποιων αφελών ιδεαλιστών που μάλλον χαράμισαν τη ζωή τους σε μια ουτοπία.

Η Θέμις, η κεντρική ηρωίδα, θα σηκώσει το βάρος της προσπάθειας του Ανθρώπου διαχρονικά προκειμένου να βρει τη Δικαιοσύνη, την Ανθρωπιά, την Ελευθερία. Στην πορεία της θα βρεθούν σπουδαίοι, αλλά και τιποτένιοι άνθρωποι.

Η ίδια θα βιώσει απανωτές απώλειες που θα της δώσουν ακόμα μεγαλύτερο κίνητρο για να φτάσει στο τέλος της ζωής της –αν όχι «νικήτρια»- τουλάχιστον με ψηλά το κεφάλι. Θα χάσει την Φωτεινή, τον αδερφό της τον Πάνο, αλλά και τον πρώτο της έρωτα τον Τάσο Μακρή με διαφορετικό τρόπο τον καθένα.

Μεγαλωμένη με τη γιαγιά της, μια γυναίκα που πήρε την ευθύνη να μεγαλώσει τα τέσσερα παιδιά του γιου της, Παύλου και της νύφης της Ελευθερίας, ισορροπώντας διαρκώς σε ένα τεντωμένο σχοινί, αφού οι συγκρούσεις θα είναι σφοδρές, ο διχασμός της οικογένειας βίαιος και τα χτυπήματα της Ιστορίας απανωτά.

Το μυθιστόρημα αποτελεί ένα μεγάλο «καθρέφτη». Σ’ αυτόν χωρούν ήρωες και προδότες, ιδεαλιστές και τομαριστές, μικροί και μεγάλοι, πρότυπα και χαμαιλέοντες. Η Ελλάδα του 20ού αιώνα, ίσως και του 21ου!

Η Χίσλοπ δε διστάζει να περάσει απ’ τους δρόμους του μεγάλου λιμού της Κατοχικής Αθήνας, την αυτοκαταστροφική πορεία στο Γράμμο και το Βίτσι, την παράνοια της Μακρονήσου, να ακούσει τις οιμωγές στο Τρίκερι, θα φτάσει και ως το αιματοκύλισμα του Πολυτεχνείου.

Οι ήρωές της θα δουν και θα μάθουν πολλά. Ο Θανάσης θα χρειαστεί μερικές δεκαετίες για να «καταλάβει», η Μαργαρίτα στον αντίποδα της Θέμιδος θα ξοδέψει τη ζωή της, αλλά εξίσου διαφορετικοί είναι και οι απόγονοι της Θέμιδος.

Ένας στίχος απ’ τον Γιάννη Ρίτσο σαν τίτλος, «Όσοι αγαπιούνται», ένα εξώφυλλο σε φόντο γαλάζιο, υπογραφή της συγγραφέως γραμμένη στα ελληνικά, 541 σελίδες με δάκρυα και περηφάνια του αναγνώστη που αδημονεί για τη λύτρωση του και των ηρώων. Όλα τούτα βάζουν σε δεύτερη μοίρα αφηγηματικές τεχνικές, αφηγηματικούς χρόνους, εκφραστικά μέσα και λοιπούς φιλολογικού τύπου σχολιασμούς.

Η Βικτόρια Χίσλοπ μπορεί να λέγεται και Ελληνίδα∙ σε εποχή που άλλοι περιφέρουν την «ελληνικότητά» τους με φολκλόρ, η Χίσλοπ το κάνει με την αδάμαστη γραφή της∙ και την ευχαριστούμε γι’ αυτό…

1r8a1144aaa-thumb-large

, ,

Βικτόρια Χίσλοπ στην «Κ»: Θέλω να μάθουν οι Βρετανοί την πραγματική Ελλάδα

«Ενας ανιψιός μου ψήφισε υπέρ του Brexit. Ημουν θυμωμένη που ένας νέος, μορφωμένος άνθρωπος ήθελε να φύγει από την Ευρώπη», λέει η Βικτόρια Χίσλοπ. ΝΙΚΟΣ ΚΟΚΚΑΛΙΑΣ

(Σακησ Ιωαννιδησ – Η Καθημερινή)

Οι κεντρικοί δρόμοι της πρωτεύουσας ήταν αποκλεισμένοι το απόγευμα της περασμένης Πέμπτης από διαδηλώσεις, ενόψει της ψήφισης του αναπτυξιακού νομοσχεδίου. Το ραντεβού μας με τη συγγραφέα Βικτόρια Χίσλοπ δεν ήταν πολύ μακριά από τη Βουλή και αναρωτιόμουν εάν θα τα καταφέρει να φτάσει.

Ξαφνικά ένα ταξί περνάει την αστυνομική κορδέλα που έκοβε την κυκλοφορία της Σταδίου και η λεπτή φιγούρα της Βρετανίδας συγγραφέως βγαίνει έξω φορώντας ένα γαλανόλευκο φόρεμα. «Απίστευτο», μου λέει, «ο οδηγός είπε στους αστυνομικούς ότι είμαι συγγραφέας και έχω μια παρουσίαση και μας άφησαν να περάσουμε. Στην Αγγλία δεν θα συνέβαινε ποτέ αυτό». Αραγε αυτό είναι καλό ή κακό, αναρωτιέμαι, αλλά σίγουρα ήταν καλό για τη συνέντευξή μας.

«Συνήθως είμαι και εγώ εκεί», μου λέει, και δείχνει την ουρά της πορείας που κατεβαίνει στον δρόμο. Ως υποστηρίκτρια του Remain συμμετέχει στις πορείες που διοργανώνονται με… ελληνική συχνότητα στην Αγγλία για το θέμα του Brexit, το οποίο περιγράφει σαν έναν περίεργο χορό που τα βήματα, όπως λέει, οδηγούν μια μπροστά και μια πίσω.

Μία από τις διαφορές με τις ελληνικές πορείες είναι ότι δεν νιώθεις το πάθος του κόσμου, λέει, και στρέφει ελαφρώς το χέρι στους διαδηλωτές που παρελαύνουν έξω από το βιβλιοπωλείο του Ιανού όπου καθόμαστε, και τα δυνατά συνθήματα κάνουν αρκετούς να σηκώσουν το βλέμμα από τα βιβλία τους και να δουν έξω. «Οι Βρετανοί είμαστε πιο πολύ λυπημένοι παρά θυμωμένοι. Ακόμα και το σύνθημα “Remain” ακούγεται σαν ψίθυρος», συμπληρώνει.

Το πάθος για την πολιτική, σχολιάζω, είναι η κινητήρια δύναμη που οδηγεί τη δράση στο νέο της βιβλίο «Οσοι αγαπιούνται», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Η υπόθεση εκτυλίσσεται γύρω από την ιστορία της οικογένειας Κοράλη που εκκινεί από τη δεκαετία του ’30 στην Αθήνα του Μεταξά και οι σκηνές με τις έντονες πολιτικές συζητήσεις άρχισαν να γίνονται οικείες και στους γνωστούς για την ψυχραιμία τους Βρετανούς. «Αρχισα να γράφω το βιβλίο πριν από το δημοψήφισμα στην Αγγλία και κάποιες στιγμές, όπως για παράδειγμα όταν η οικογένεια μαλώνει γύρω από το τραπέζι του φαγητού, άρχισαν να μοιάζουν όλο και πιο οικείες. Ενας ανιψιός μου για παράδειγμα ψήφισε υπέρ του Brexit.

Δεν το έδειξα αλλά ήμουν θυμωμένη που ένας νέος μορφωμένος άνθρωπος ήθελε να φύγει από την Ευρώπη».

Το νέο της βιβλίο, που σηματοδοτεί και τη συνεργασία της με τις εκδόσεις Ψυχογιός, διατρέχει τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας από το 1930 μέχρι τη μεταπολίτευση και καταλήγει στις μέρες μας.

Η ηρωίδα της Βικτόρια Χίσλοπ, η Θέμις, είναι μια γυναίκα που μεγαλώνει στη γερμανική κατοχή, βλέπει τους φίλους της να πεθαίνουν από την πείνα, αναλαμβάνει δράση στην Αντίσταση, και στον Εμφύλιο στρατεύεται με τον Δημοκρατικό Στρατό. Συλλαμβάνεται και ακολουθεί τη μοίρα των περισσότερων πολιτικών κρατουμένων. Εξορίζεται στη Μακρόνησο και στο Τρίκερι, περνάει φριχτά βασανιστήρια, επιβιώνει μέσα στη χούντα και έρχεται αντιμέτωπη με διλήμματα που βάζει η Ιστορία στις μικρές ιστορίες των ανθρώπων. «Γράφω για καταστάσεις, κυρίως στην Ελλάδα, πολύ μεγάλου πόνου, για πράγματα που δεν έχουμε ζήσει στη Βρετανία, και θέλω οι Βρετανοί να καταλάβουν τι έχει συμβεί σε αυτή τη χώρα την οποία αγαπάμε. Είμαστε πολύ συναισθηματικοί με την Ελλάδα αλλά όχι με την πραγματικότητά της, ίσως με μια εικόνα της».

Οι ηρωίδες της

Η Θέμις είναι φανταστικός χαρακτήρας αλλά για λίγο, μας λέει, ένιωσε τον δυναμισμό της όταν βρέθηκε σε ένα φιλικό σπίτι με καλεσμένο τον τέως πρωθυπουργό της Βρετανίας Ντέβιντ Κάμερον. Αν πήγαινε κοντά του –πράγμα που απέφυγε να κάνει όλη τη βραδιά– δεν θα έλεγε κάτι πολιτισμένο. «Δεν ταυτίζομαι φυσικά με τους χαρακτήρες μου, αλλά απ’ όσους έχω γράψει, η Θέμις φαίνεται ότι έχει μια δική της ζωή και δεν έχει κάτι από εμένα. Μοιάζει πιο πολύ με άλλους ανθρώπους που έχω γνωρίσει αλλά γι’ αυτό γράφω και μυθιστορήματα. Βάζω τον εαυτό μου, με τη φαντασία μου, σε αυτές τις καταστάσεις γιατί είχα το προνόμιο να μην τις ζήσω και το γνωρίζω αυτό». (διαβάστε ολόκληρο το άρθρο)

1 2 3 4 ›»