Η συγκινητική συνέντευξη της διάσημης συγγραφέως Βικτόριας Χίσλοπ στο Infokids.gr!

Σε μια συνέντευξη – χείμμαρο, η λατρεμένη για τα βιβλία της (Το νησί, Ο γυρισμός, Το νήμα ) Βικτόρια Χίσλοπ, μας καθηλώνει και μας συγκινεί. Χωρίς να μετρήσει τα λόγια της – αλλά ούτε και τον χρόνο της! -«μπήκε» στην παρέα του Infokids.gr και μας εντυπωσίασε με τις απόψεις τις! Για τα παιδιά, την ανατροφή τους, την αγάπη της για την Ελλάδα και για τον Μιχάλη Χατζηγιάννη!

Και μην ξεχάσετε ότι μόλις κυκλοφόρησε το νέο της μυθιστόρημα Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΟΣ – ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ)! Εμείς προλάβαμε και ξεφυλλίσαμε ήδη τα πρώτα κεφάλαια, που τα λατρέψαμε!

– Πώς αποφασίσατε να δημιουργήσετε, να γράψετε ένα ακόμη βιβλίο για την Ελλάδα; Πόσο σημαντική είναι η Ελλάδα για εσάς;

Β.Χ.:Στην Ελλάδα βρίσκω την έμπνευσή μου. Τόσο απλά! Και δεν το “αποφάσισα” επί της ουσίας. Αν κάτι με ενέπνεε από την Αγγλία, τότε θα έγραφα για αυτό, αλλά μέχρι τώρα στη ζωή μου δεν έχει προκύψει κάτι τέτοιο.
Όσο για την δεύτερη ερώτησή σας, αναρωτιέμαι πώς μπορεί κάποιος να μετρήσει την σημαντικότητα… Η Ελλάδα είναι πάρα πολύ σημαντική για εμένα. Θα έλεγα ότι μου είναι σημαντική όσο και η χώρα μου, η Αγγλία. Δεν έχω συγγενείς στην Ελλάδα, αλλά πολλούς φίλους που είναι πια σαν οικογένειά μου. Το ιδανικό θα ήταν να περνάω τη μισή ζωή μου στην Αγγλία και την υπόλοιπη μισή στην Ελλάδα.

– Παρακαλώ, θα μας περιγράψετε το νέο σας βιβλίο. Τι σημαίνει «Ο τελευταίος χορός»;

Β.Χ.: Πρόκειται για ένα βιβλίο με 10 ιστορίες, όλες εκτυλίσσονται στην Ελλάδα. Αυτός ουσιαστικά είναι ο δεύτερος τίτλος του νέου μου βιβλίου, αλλά είναι κι ο αγαπημένος μου. Είναι σχετικά ειρωνικός τίτλος. Γιατί αφορά στον πρώτο χορό ενός νιόπαντρου ζευγαριού. Όμως και για τους δύο νεόνυμφους είναι τελικά «Ο τελευταίος χορός» – μην με πιέσετε να πω κάτι παραπάνω γιατί θα σας αποκαλύψω την πλοκή.

– Από τα μέρη που επισκεφθήκατε στην Ελλάδα, προκειμένου να γράψετε το βιβλίο αυτό, ποιο είναι το αγαπημένο σας;
Β.Χ: Κάποιες από τις τοποθεσίες των ιστοριών έχουν φανταστικές ονομασίες, μια που δεν ήθελα να αναστατώσω τους κατοίκους τους. Και ακόμη και τα μέρη που λατρεύω και ξεχωρίζω, τα άλλαξα κάπως στις περιγραφές, προκειμένου να βγαίνει μια πιο γενική, πιο παγκόσμια εικόνα.
Τώρα που το σκέφτομαι πάντως, ίσως αγαπημένο μου μέρος είναι το χωριό με το Καφενείο – ένα χωριό της Κρήτης. Ενώ δύο ιστορίες εκτυλίσσονται στην Αθήνα – που αποτελεί από τις πιο αγαπημένες μου πόλεις.

– Είστε μητέρα 2 παιδιών και θα θέλαμε να μας πείτε πώς συνδυάζετε εργασία και μητρότητα. Οι περισσότερες αναγνώστριές μας βιώνουν αυτή την απαιτητικά ζωή.

Β.Χ. Αρχική ήταν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ δύσκολο. Όταν απέκτησα το πρώτο μου παιδί, εργαζόμουν σε μια διαφημιστική εταιρία, με καθεστώς πλήρους απασχόλησης. Διέκοψα για ένα διάστημα, κάνοντας χρήση της άδειας τοκετού και κατόπιν επέστρεψα στη δουλειά. Την πρώτη κιόλας ημέρα που επέστρεψα, συνειδητοποίησα ότι δεν το άντεχα. Ολόκληρη η ζωή μου είχε πλέον αλλάξει κι όμως οι εργασιακές απαιτήσεις δεν είχαν προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα της ζωής μου. Έτσι, παρέδωσα την παραίτησή μου την ίδια κιόλας στιγμή, χωρίς καν να σκεφτώ τις συνέπειες.

Απ” την πρώτη κιόλας ημέρα που γύρισα σπίτι με το μωράκι μου, συνειδητοποίησα πως δεν χρειαζόμουν τίποτε άλλο στη ζωή μου! Έτσι λοιπόν τηλεφώνησα κατόπιν στην εταιρία που εργαζόμουν ως τότε και τους πρότεινα αν θέλουν να συνεχίσουμε τη συνεργασία, γράφοντας όμως πλέον από το σπίτι μου. Καθημερινά λοιπόν προγραμμάτισα να γράφω για τη δουλειά μου, τις ώρες που η Εμιλυ κοιμόταν. Την ίδια χρονική περίοδο ξεκίνησα συνεργασία γράφοντας για κάποια περιοδικά κι εφημερίδες, και τελικά και τα βιβλία μου.

Ομολογώ πως ήμουν πολύ τυχερή που είχα αυτό το ταλέντο, κι έτσι μπόρεσα να δουλεύω από το σπίτι. Κατανοώ ότι είναι πολύ δύσκολο για τις εργαζόμενες μητέρες – από τη μία να έχουν αυτή την υπέρτατη εσωτερική ανάγκη να μείνουν σπίτι με τα παιδιά τους, και συγχρόνως να θέλουν διακαώς να διατηρήσουν την ταυτότητά τους συνεχίζοντας την καριέρα, κι ασφαλώς να καλύπτουν τις οικονομικές ανάγκες τους. Είναι μια σχεδόν απίστευτη κατάσταση, που τελικά αντιμετωπίζεται με τους αναγκαίους συμβιβασμούς.

– Τα παιδιά σας παραπονέθηκαν ποτέ για το ότι δουλεύετε πολλές ώρες; Τι τους λέγατε;

Β.Χ.  Όχι, δεν παραπονιόντουσαν. Ήμουν τυχερή, γιατί η καταπληκτική μητέρα μου ζούσε πάντα κοντά στο σπίτι μας, κι έτσι υπήρχε πάντα βοήθεια από πλευρά της. Και μια που εργαζόμουν από το σπίτι, δεν αισθανόντουσαν ότι ήμουν μακριά τους – εκτός από τις περιόδους που ταξίδευα για να συγκεντρώσω υλικό για τη συγγραφή μου, κι αναγκαστικά απουσίαζα μεγάλα χρονικά διαστήματα (Νότια Αμερική, Κίνα, Αυστραλία). Τότε όμως ο σύζυγός μου φρόντιζε να είναι περισσότερες ώρες στο σπίτι.

-Είστε υπερπροστατευτική μητέρα, όπως είναι οι περισσότερες Ελληνίδες;

Β.Χ.:Τα παιδιά μου με τσιγκλάνε – πιστεύουν ότι ανησυχώ υπερβολικά! Αλλά δεν είναι έτσι! Είναι τώρα 19 και 22 ετών, σπουδάζουν πια και δεν υπήρξα αρκετά αυστηρή μαζί τους ποτέ. Πριν ξεκινήσουν μαθήματα στο Πανεπιστήμιο, να φανταστείτε, τους επέτρεψα να περάσουν έναν ολόκληρο χρόνο ταξιδεύοντας! Η “Εμιλυ πήγε ολομόναχη στη Ζάμπια και κατόπιν στην Ουγκάντα. Ανησυχούσα γιατί ήταν αρκετά μικρή για τέτοια ταξίδια, αλλά τελικά τα έβγαλε πέρα εξαιρετικά. Έμαθε να προσέχει τον εαυτό της και να χειρίζεται διάφορες καταστάσεις.

Όσο για τον Γουίλιαμ, πήγε στη Νότιο Αμερική κι έμεινε 5 μήνες! Βλέποντάς τον τότε να εξαφανίζεται πίσω από την αίθουσα ελέγχου στο αεροδρόμιο, μια παγωμένη Δευτέρα θυμάμαι, κουβαλώντας έναν ασήκωτο σάκο στους ώμους, ήταν από τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου. Μάλιστα, έχασε το κινητό του τηλέφωνο την πρώτη κιόλας ημέρα που έφτασε στο Μπουένος “Αιρες, με αποτέλεσμα να έχουμε ελάχιστη επικοινωνία για μία εβδομάδα. Τρελαίνομαι και μόνο που τα θυμάμαι… Όμως, επέστρεψε, πιο ώριμος, πιο δυνατός ως άνθρωπος και νιώθω υπερήφανη γι” αυτόν! Η στιγμή της επιστροφής του, που εμφανίστηκε στο αεροδρόμιο ήταν τόσο ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ, όσο αντιθέτως στενάχωρη ήταν η στιγμή που είχε φύγει.

Οι Βρετανοί γονείς δεν επιτρέπεται να είναι υπερπροστατευτικοί, δεν τους το επιτρέπουν τα ίδια τα παιδιά τους. Κι έχουν δίκιο. Πρέπει να τα αφήνουμε ελεύθερα να μεγαλώσουν!

– Ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ Ελλήνων και Βρετανών γονέων;

Β.Χ. Αυτό ακριβώς παρουσιάζουν κάποιες από τις ιστορίες του Τελευταίου Χορού. Την υπερπροστατευτικότητα των Ελλήνων γονέων. Γενικότερα παρατηρώ ότι οι Έλληνες γονείς κρατούν κοντά τους τα παιδιά τους. Σε αυτό σίγουρα υπάρχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Κι υπάρχουν και οι παππούδες/γιαγιάδες που βοηθούν στην ανατροφή των εγγονιών. Πολλές φορές όμως μπλέκονται κι επιμένουν σε θέματα που δεν θα έπρεπε.

Αν καταφέρεις να τα βγάλεις πέρα με τέτοιες καταστάσεις, είναι καλά… μα ξέρω πώς είναι δύσκολο. Και με το να ανακατεύονται οι μεγαλύτεροι στην οικογένεια των νεότερων, δημιουργούνται δύσκολες καταστάσεις.

Εμείς, έχουμε την τάση να συμπεριφερόμαστε σαν τα πουλιά – τα ωθούμε έξω από τη φωλιά τους ώστε να τα αναγκάσουμε να πετάξουν. Μπορεί να είναι αγωνιώδες το να τα παρατηρείς τα πρώτα δευτερόλεπτα που φαίνεται ότι θα τσακιστούν στο έδαφος – ΑΛΛΑ όταν έρχεται η στιγμή που τα βλέπεις να ανοίγουν πια τα φτερά τους και να κερδίζουν την ανεξαρτησία τους, ένα κύμα υπερηφάνειας σε κατακλύζει.

– Τι συμβουλή θα δίνατε στους αναγνώστες μας – γονείς, όσον αφορά στην ανατροφή των παιδιών;

Β.Χ.:-Αυτό που είναι ζωτικής σημασίας, είναι να τα αγαπάμε και να τους το δείχνουμε – αλλά όχι να τα πνίγουμε με την αγάπη μας. Να τα αγαπάμε και να σεβόμαστε την ατομικότητά τους.

Κατά την άποψή μου, η πιο σοφή κουβέντα που γράφτηκε ποτέ ως προς τη σχέση γονέα – παιδιού, είναι από τον φιλόσοφο Χαλίλ Γκιμπράν. Δέχομαι ότι δεν τα εφάρμοσα όλα κατά γράμμα, αλλά θεωρώ πως είναι βασικότατες αρχές για τους γονείς. Πιστεύω ότι όποιος έχει παιδιά πρέπει να διαβάσει αυτό το κείμενο:

“Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου

Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.

Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα

Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου

Αφού ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους

Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο

που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις

αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα

Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες

Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου

ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.

Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο

και κομπάζει ότι με τη δύναμή του

τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.

Άς χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του

Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει

έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.”

– Τι απολαμβάνετε περισσότερο από τη διαμονή σας στην Ελλάδα;

Β.Χ.:-Μα τι απίστευτη ερώτηση είναι αυτή! Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι πως με το που προσγειώνεται το αεροπλάνο, είτε στην Αθήνα είτε στη Θεσσαλονίκη είτε στο Ηράκλειο – με πιάνει ταχυπαλμία. Κι ίσως τελικά αυτό είναι το νόημα – Το Νόημα της Ζωής!

– Ποιο είναι το αγαπημένο σας ελληνικό φαγητό; Και ποιο ξέρετε να μαγειρεύετε;

Β.Χ.:-Αυτό που λατρεύω να τρώω στην Ελλάδα, κι ειδικότερα στην Κρήτη είναι ό,τι δεν περιέχει κρέας – θα με χαρακτήριζα χορτοφάγο και υπάρχουν ένα σωρό φαγητά χωρίς κρέας – οτιδήποτε περιλαμβάνει “fasolia” – δημιουργώ υπέροχα πιάτα με ντομάτα και fasolia, ρίχνω μέσα λίγη φέτα και τα ψήνω στο φούρνο. Συνοδευόμενα από φρέσκο ζεστό ψωμί και σαλάτα – αποτελούν το τέλειο γεύμα.

– Δεδομένου του ότι η Ελλάδα είναι το κύριο θέμα συζήτησης τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, τι σχόλια ακούτε επ” αυτού από τους συμπατριώτες σας;

Β.Χ.:- Ο κόσμος στη Μεγάλη Βρετανία, συμπονά πολύ την Ελλάδα – οι εφημερίδες και η τηλεόραση καλύπτει δίκαια τις καταστάσεις και το πώς επηρεάζεται ο απλός λαός.

Θεωρώ ότι η κατάσταση στην Κύπρο συνέβαλε στο να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στα γεγονότα – βλέπουμε πια πώς οι αποφάσεις των πολιτικών και των τραπεζιτών, έχουν καταστροφικές συνέπειες στον κόσμο. Ο άντρας και η γυναίκα στο δρόμο, στέκουν αβοήθητοι μπροστά στην τρέχουσα κατάσταση – που είναι όντως τρομακτική.

– Ας ολοκληρώσουμε αυτή τη συνέντευξη… με ένα τραγούδι! Ποιο ελληνικό τραγούδι αγαπάτε να ακούτε ή ακόμη και να τραγουδάτε;

Β.Χ.:- Εξαιρετική ερώτηση!

Λατρεύω εκατοντάδες ελληνικά τραγούδια – μα υπάρχει ένα που ξεχωρίζω!

Και όλη την ημέρα σήμερα έχω στο μυαλό μου!

Χθες βράδυ (24 Μαρτίου) ο Μιχάλης Χατζηγιάννης ήρθε στο Λονδίνο κι έδωσε μια συναυλία στο Κοκο. Ασφαλώς παραβρέθηκα αφού είμαι μεγάλη θαυμάστρια και φίλη του.

Και προς τεράστια έκπληξή μου, μού αφιέρωσε ένα τραγούδι! Συγκινήθηκα βαθύτατα. Είναι το πιο όμορφο τραγούδι και έχω βάλει να το ακούσω χιλιάδες φορές και το έχω χρησιμοποιήσει να μάθω Ελληνικά…

“Pio Poly” («Πιο πολύ») – έχει τους πιο ρομαντικούς στοίχους που υπάρχουν.

“Πιο πολύ απο μένα σ’ αγαπώ”

“I love you more than I love myself”

Νομίζω είπα αρκετά! Κάθομαι τώρα εδώ και τραγουδάω, και μετράω τις ημέρες μέχρι να έρθει η στιγμή που θα επισκεφτώ ξανά την Ελλάδα!

Σας ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη.

Victoria